“Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς παρά μόνο την ιδέα της φοβίας. Και καμιά ιδέα δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να μου αντισταθεί… ” είπα στη Στέλλα χαμογελώντας.
Η Στέλλα ήθελε να ολοκληρώσει μία αιματολογική εξέταση που την είχε αφήσει τρεις φορές στη μέση.
“Στέλλα, πριν δεις τη βελόνα είσαι ήρεμη;” τη ρώτησα.
“Αρκετά ήρεμη…”
“Και όταν βλέπεις τη βελόνα; Κατευθείαν η ανησυχία σου πηγαίνει από το 0 στο 100;”
“ΑΚΡΙΒΩΣ! Νομίζω πως με κάνει (εννοούσε η βελόνα) να χάσω τον έλεγχο. Γνωρίζω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τον τρόπο που αντιδρώ…”
Με την ερώτηση που έκανα στη Στέλλα και την μετέπειτα απάντησή της κατάλαβα αμέσως πως πρόκειται για κλασική βελονοφοβία.
Διότι όλες οι φοβίες έχουν αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Αυτό το “άσπρο – μαύρο”. Αυτό το “από το 0 στο 100”.
Με άλλα λόγια, σε πρακτικό επίπεδο, ο άνθρωπος με φοβία, ενώ αρχικά είναι ήρεμος, όταν έρθει σε οπτική επαφή με το αντικείμενο της φοβίας του (βελόνα, αράχνη, γάτα κλπ) η ανησυχία του φτάνει αμέσως στο 100%.
Από την άλλη, ο φόβος είναι κάτι που χτίζεται σταδιακά. Δηλαδή εάν κάποιος θέλει να κάνει ένα ταξίδι με αεροπλάνο σε 5 μέρες και έχει φόβο πτήσης, τότε ο άνθρωπος αυτός αρχίζει σταδιακά (κάθε μέρα) να ανεβάζει τα επίπεδα της ανησυχίας του.
Την πρώτη μέρα η ανησυχία του βρίσκεται στο 10%, τη δεύτερη μέρα στο 25% και συνήθως την τελευταία μέρα φτάνει στα υψηλότερα επίπεδα. Πρακτικά, αυτή η περίπτωση της “βαθμηδόν ανάπτυξης της ανησυχίας” ονομάζεται φόβος και όχι φοβία. (Δες δωρεάν το webinar για τις διαφορές φόβου και φοβίας)
“Στέλλα, θα εργαστούμε μαζί χρησιμοποιώντας δύο συγκεκριμένες, δοκιμασμένες και αποτελεσματικές τεχνικές: την απευαισθητοποίηση και την γρήγορη θεραπεία της φοβίας, τις οποίες θα εντάξουμε μέσα σε μία υπέροχα ήρεμη υπνωτική χαλάρωση.
“Εντάξει…” μου απάντησε.
Η συνεδρία ολοκληρώθηκε.
Μετά από λίγες ώρες της έστειλα στο mail της και δύο ακόμα σημαντικά εργαλεία για να συμπληρώσουν την πολύ καλή δουλειά που ήδη είχαμε κάνει.
Εφάρμοσε τις οδηγίες μου και το αποτέλεσμα ήταν θετικό.
Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, ολοκλήρωσε την εξέταση αίματος.
Στην καρέκλα του μικροβιολόγου δεν παρέμεινε απαθής ή εντελώς ψύχραιμη, όπως μου περιέγραψε.
Όμως παρέμεινε!
Σε κάποιο σημείο οι παλμοί της ανέβηκαν, όπως ανέφερε. Σκέφτηκε να φύγει.
Όμως παρέμεινε!
“Κάτι με βοήθησε να μείνω στο ιατρείο και να ολοκληρώσω αυτό που δεν είχα κατορθώσει πρωτύτερα. Τι ήταν αυτό;” με ρώτησε.
“Δεν ξέρω ακριβώς… “ της απάντησα χαμογελώντας.
